Czeka na Ciebie i Twoich przyjaciół.

WYPOWIEDZI RODZICÓW

Wspieranie w rozwoju intelektualnym ucznia. Wpajanie dobrych cech charakteru u dzieci wobec ludzi. Powinny to być cechy takie jak koleżeństwo szacunek, rzetelność w wykonywaniu obowiązków ucznia oraz empatia. Według mnie od kiedy córka rozpoczęła naukę w Liceum Klasycznym jej pewność siebie w pewnym stopniu zaczęła wzrastać, jest bardziej otwarta do ludzi, chętniej podejmuje się rozmowy w czasie spotkań w gronie innych osób.
Moim zdaniem szkoła ma dobry wpływ na córkę, rozwija ją duchowo. Wyjazdy, które są organizowane w miejsca ważne dla historii Polski i zapoznawania przeszłości jest dopełnieniem wiedzy, którą uzyskuje w czasie lekcji. Nauka łaciny i greki jest dla Darii dobrą okazją dla szerszego zapoznania się z językami. Myślę, że uczenie się łaciny i greki wśród młodzieży jest zajęciem rzadziej spotykanym, co jest wyjątkowe.

Barbara Kuzia, mama Darii

---

Liceum Klasyczne to bardzo dobra i godna polecenia szkoła. Uczniowie czują się w niej swobodnie, nie są anonimowi i mogą się wspaniale rozwijać. Szkoła stawia na wartości i uczy myślenia. Odkąd córka uczęszcza do LK bardzo się rozwinęła i co najważniejsze, czuje się w tej szkole dobrze. Jest w niewielkiej liczebnie klasie, dzięki czemu nie jest już anonimowa. Nauczyciele dostrzegli jej potencjał i obowiązkowość, dzięki czemu poprawiła swoje oceny i poczucie wartości. W tej szkole ma możliwość uczyć się dodatkowych przedmiotów takich jak: filozofia, łacina, greka, kaligrafia i retoryka. Te przedmioty to prawdziwe ,,perełki" we wszechstronnym rozwoju młodego człowieka.
Bożena Warych, mama Sary

---

Od szkoły mojego dziecka oczekuję dalszej realizacji programu szkolnego, rozwoju zainteresowań i dalszego rozwoju duchowego, który zawsze miał dla nas znaczenie.

W rozwoju dziecka dostrzegam różnice. Szczególnie mam tu na myśli akceptację w społeczności szkolnej. Córka uczęszcza do szkoły chętnie i bez stresu, co niewątpliwie ma ogromne znaczenie dla jej samopoczucia psychicznego i wyników w nauce. Bardzo ważną zmianą jest też rozwijanie języków. Moje dziecko zawsze wykazywało zainteresowanie językiem angielskim, ale odkąd Patrycja zaczęła się uczyć w tej szkole poznany w niej język łaciński i rozwijanie go stał się jedną z jej pasji.

Moim zdaniem sposób nauczania Liceum Klasycznego jest bardzo pozytywny. Nie mam zastrzeżeń i uwag. Uważam, że szkoła przekazuje w bardzo dobry sposób wartości duchowe, edukacyjne i kultury osobistej. Cenię również możliwość wybierania przez uczniów przedmiotów rozszerzonych. W dalszym ciągu podtrzymuję opinię, że wybór szkoły był trafny. Doceniam bardzo trud Rady Pedagogicznej i Dyrekcji w przekazywaniu tych wartości.

Małgorzata Prusaczyk, mama Patrycji

---

Wartości wspólne nam wszystkim, które podnoszą jakość naszego życia we wspólnocie, wpływają na poziom naszego życia. To wartości, które pomagają rozkwitać zarówno dorosłym, jak i naszym dzieciom. Należą do nich: Bóg, patriotyzm, akceptacja, miłość, szacunek , styl komunikacji, wdzięczność, życzliwość, wkład w jakość życia. Każdy z nas posiada zasoby, by przyczyniać się do wzbogacania życia. Nasze dzieci także. Społeczeństwo tak jak i rodzina przekazuje człowiekowi wartości, również decyduje o kształtowaniu się postaw moralnych. Jednak często nie są to pozytywne wartości. Dominuje zło, kłamstwo czasami krzywda innych. Niestety zachowanie takie jest skutkiem nieodpowiedniego systemu wartości. Źle wykształcone sumienie, które przecież ma informować człowieka, co jest dobre a co złe. Szkoła, do której uczęszcza moje dziecko ukazuje wartości, które są szczególnie potrzebne do kreowania osobowości młodego człowieka. Przede wszystkim bezpieczeństwo, mądrość, rozwój, przyjaźń i co chciałabym podkreślić ogromne znaczenie ma wartość miłości - relacji ze wszystkimi – z Bogiem i z ludźmi.
Oczywiście, że dostrzegam, ogromną różnicę w rozwoju swojego dziecka. Po trzyletnim ukończeniu Gimnazjum i po nauce w Liceum Klasycznym osiągnął bardzo wiele. Szkoła, do której uczęszcza moje dziecko tworzy środowisko, w którym notuje się ciągły postęp osiągnięć edukacyjnych zgodny z ich edukacyjnymi możliwościami i potrzebami. Placówka ta wspiera i rozwija potencjał ucznia, rozwija potrzeby, realizuje ideę indywidualizacji procesu kształcenia, motywuje uczniów do nauki. Bardzo ważne jest w tej szkole podmiotowe traktowanie uczniów, stawianie ich w roli partnerów mających określone potrzeby, pomysły, możliwości oraz uzdolnienia. Szkoła ta ma poprawnie określone potrzeby edukacyjne ucznia, odpowiednie wsparcie i to znacznie poprawia swoje wyniki. Ułatwia to kontakt z uczniem i pomaga mu w uczeniu się. Świetnie przygotowuje do życia, uczy podejmować trudne decyzje, rozumieć sporo zasad, a w perspektywie odnieść sukces. Myślę, że jest to szkoła, którą poleciłabym innym uczniom - Szkoła z wartościami.

Barbara Prusaczyk, mama Sebastiana

---

Jesteśmy rodzicami ucznia klasy I - Dominika. Wybór Liceum Klasycznego był podyktowany wartościami, które są nadrzędnymi w tej szkole, czyli wiarą i patriotyzmem. Bardzo ważne jest również dla nas podejście do każdego ucznia z szacunkiem i traktowanie go podmiotowo. Mniejsza liczba osób w placówce sprawia, że młodzież nie jest anonimowa. Sprzyja to też pracy na poszczególnych lekcjach. Każdy uczeń, nawet ten niepełnosprawny, nie jest tylko numerem w dzienniku, ale jest znany z imienia i nazwiska. Częste rozmowy Pana Dyrektora z uczniami (te indywidualne i grupowe), jego zainteresowanie indywidualizmem poszczególnych jednostek, chęć niesienia pomocy w każdej sytuacji, przyczyniają się do ocieplenia relacji między szkołą a uczniem. Duże znaczenie mają także dla nas rozmowy z nami – rodzicami, nie tylko te z Wychowawczynią klasy, ale i z Panem Dyrektorem. Liceum Klasyczne jest miejscem bezpiecznym, tzn. odpornym na wpływy nowych i niebezpiecznych ideologii, które zagrażają obecnie młodemu człowiekowi, a jednocześnie jest miejscem umożliwiającym temu młodemu człowiekowi indywidualny i wszechstronny rozwój. Dzisiaj jesteśmy pewni, że dokonaliśmy dobrego wyboru. Potwierdzają to: specyfika placówki, podejście do ucznia, relacje z Radą Pedagogiczną i nauczane przedmioty.

Maria Gałązka, mama Dominika

---

Ważne są dla mnie warunki, w jakich moje dziecko przebywa wiele godzin w ciągu dnia. Oczekuję od szkoły zagwarantowania poczucia bezpieczeństwa, by mógł być zapewniony wszechstronny rozwój dziecka oraz wysoka jakość edukacji. Ilość dzieci w klasie nie powinna być duża, możliwie najnowocześniejsze wyposażenie sal w odpowiednią bazę dydaktyczną. Opieka medyczna w szkole np. pielęgniarka Wartości :
• Pomoc młodzieży w zdobywaniu umiejętności radzenia sobie z własnymi emocjami
• Akceptacja każdego dziecka
• Stwarzanie atmosfery tolerancji i wzajemnego zaufania
• Indywidualne i konsekwentne egzekwowanie wymagań w stosunku do wszystkich dzieci
• Sprawiedliwe ocenianie
2. Tak, moje dziecko zdobywa różnorodną wiedzę i przygotowanie do życia. Kształcenia integrujące w Liceum Klasycznym pomaga rozwijać poczucie odpowiedzialności za siebie i innych. Ma możliwość wyboru, może lepiej poznawać siebie i potrafi samodzielnie realizować swoje potrzeby.
3. W Liceum Klasycznym społeczność uczniowska odnosi się do siebie z szacunkiem i życzliwością. Okazują sobie wzajemne zrozumienie mimo wielu różnic. Starają się przestrzegać na co dzień zasady dobrego wychowania. Szanują godność drugiego człowieka.
W szkole tej przestrzegane są zasady kultury i dyscypliny pracy. Uczniowie wprowadzani są na drogę mądrości życia poprzez wiedzę i wiarę.

Wioletta Wnuk

PRASA O NAS

Jakiej szkoły potrzebujemy?

Paweł Milcarek http://gosc.pl/Tygodnik GN 07/2016

Gimnazjum i Liceum Klasyczne w Ostrołęce, w którym wykładane są takie przedmioty jak retoryka, kaligrafia, starożytna greka i łacina

Minister edukacji otworzyła ogólnonarodową debatę na temat reformy edukacji. Zaostrza to apetyty na prawdziwie dobrą zmianę w szkole.

Każdy poważniejszy ruch w tej przestrzeni zderzy się z niesterownością systemu, brakami w infrastrukturze, a przede wszystkim z nieprawdopodobnie trwałymi nawykami ludzi. Potrzeba więc będzie ogromnej determinacji i czasu. Jednak zanim popadniemy w przekonanie o niemożliwości, może warto zastanowić się bez żadnych ograniczeń, jakiej szkoły naprawdę potrzebujemy. Spróbuję w dziesięciu punktach zebrać to, co, jak sądzę, jest nie tylko moim, rodzica i nauczyciela, prywatnym pragnieniem.

Szkoła z misją
Po pierwsze – potrzebujemy szkoły pewnej swej misji i suwerennej w swym działaniu. Począwszy od programu, a skończywszy na codzienności zarządzania szkołą, oświata powinna być jakby czymś „eksterytorialnym” wobec żarłocznych apetytów różnych grup interesu.
Minister, kurator, a przede wszystkim dyrektor oraz nauczyciel powinni mieć i dawać innym uzasadnioną pewność, że szkoła nie jest żerowiskiem dla żadnego lobby ideologicznego, które chce „wytwarzać nowego człowieka”, oraz że oświaty nie podporządkowuje się potrzebom sprzedawców różnych usług lub zamówieniom z rynku pracy. Musi być jasne, że szkoła pomoże każdemu rozwinąć się w jego ludzkich zdolnościach, a nie, że będzie pasem produkcyjnym wypuszczającym w świat rekrutów dla różnych instytucji. Po drugie – potrzebujemy szkoły, która szanuje to, że prawo do wychowania należy z natury i najpierw do rodziców, więc to oni decydują, w jaki sposób chcą w tym współpracować ze szkołą: posyłając dziecko do szkoły lub edukując je w domu. Po trzecie – potrzebujemy szkoły, w której w programie nic nie jest przypadkowe, obecne z powodu osobistej pasji autorów lub z powodu kompromisu między sprzecznymi pomysłami. Potrzebujemy więc zasady programowej przyjętej świadomie i konsekwentnie, z której wyniknie dobór przedmiotów, metody, treści, działań wychowawczych. Ta zasada powinna wynikać bardziej z tego, kim jest człowiek, z tego, co wiemy o stałych potrzebach jego ludzkiego rozwoju, niż z tego, na jakiego człowieka „jest obecnie zapotrzebowanie”. Może powinniśmy obrócić wzrok ku tej klasycznej edukacji, która stworzyła naszą cywilizację? Ogólny schemat edukacji wypracowany przez starożytnych Greków trwał w Europie przynajmniej do końca średniowiecza, a raczej do XVIII wieku. Jego słabą stroną było niewielkie zainteresowanie naukami przyrodniczymi – i między innymi dlatego został zanegowany w czasach naszej Komisji Edukacji Narodowej. Dzisiaj widzimy, że „wylano dziecko z kąpielą”, ponieważ klasyczna edukacja europejska miała równocześnie prosty schemat i dużą plastyczność. „Siedem sztuk”, których uczono przez wieki w każdej szkole, było nie tyle jakimś zasobem wiadomości, ile ćwiczeniami w sprawnym posługiwaniu się słowem i liczbą, tak aby pomogło to w zrozumieniu i opisaniu rzeczywistości. Od starożytnych i ich „sztuk” powinniśmy się dzisiaj na nowo nauczyć, dlaczego tak ważne dla młodych umysłów są i gramatyka, i retoryka, i elementarna logika, i matematyka w stylu Euklidesa, i muzyka traktowana jako szkoła harmonii. Nazwy tych przedmiotów są nam znane, ale dawno wyrzucono za burtę to, co w nich jest najwartościowsze. Zostały nędzne szczątki. Nowoczesna szkoła powinna umieć nawiązać do tego, co odrzucono zbyt lekkomyślnie.

I wiedza, i umiejętności
Po czwarte – potrzebujemy szkoły, która wyjdzie nareszcie zwycięsko z błędnej alternatywy „wiedza czy umiejętności?”. Wiemy już, że oświeceniowy i pozytywistyczny pomysł na szkołę, która wlewa młodym ludziom do głowy hektolitry wiedzy encyklopedycznej, jest ślepą uliczką. Ale wiemy również, że uzyskiwanie umiejętności bez solidnej wiedzy jest utopią: nasze obecne reformy na pewno odchudziły programy, ale skończyło się na tresowaniu uczniów w bezrozumnym wypełnianiu testów i stosowaniu „klucza” – właściwie bez potrzeby zrozumienia, o co chodzi. Potrzeba więc wiedzy, ale głównie jako materiału, na którym ćwiczy się rozumienie rzeczywistości, trzymanie się faktów, chęć poznania, „jak jest naprawdę”. Wtedy ilość wiedzy nie musi być ogromna, ale za to jej przyswojenie nie polega na mechanicznym łączeniu gotowego pytania z gotową odpowiedzią. Po piąte – potrzebujemy szkoły, która chce pozostać ogólnokształcąca. Trzeba bowiem powiedzieć wprost: obecnie nie mamy już np. prawdziwych liceów ogólnokształcących. Obowiązujące przepisy doprowadziły do skrajnego sprofilowania edukacji ucznia, ale proces wczesnej specjalizacji trwał od dawna. Dzisiaj wygląda to tak, jakby licea były zindywidualizowanymi kursami przygotowawczymi do matury, a matura – paszportem na określone studia. W konsekwencji w tym ogromnie ciekawym i chłonnym, twórczym okresie licealnym nie ma już miejsca na dojrzewanie w kontakcie z różnymi ważnymi dziedzinami wiedzy, lecz już czuje się dyktat „preorientacji zawodowej” i związane z nim szybkie zawężenie horyzontów. Z tym trzeba skończyć zdecydowanie, ale uderzając także w mity, w których sami wyrastaliśmy: że „humaniści” mogą jedynie udawać, iż uczą się przedmiotów ścisłych, a „ściślacy” – że nie muszą być dobrzy z polskiego i historii. Jeśli interesuje nas rozwój człowieka, nie powinniśmy zgadzać się na skłonność do bycia kaleką – i przyzwalać systemowo na to, by skoro ktoś nauczył się skakać na jednej nodze, to nie skłaniać go do tego, żeby spróbował chodzić na obu. Na każdym etapie zasadniczej weryfikacji wyników nauczania – z ukoronowaniem w postaci matury – musi obowiązywać zasada wymagania równomiernego postępu w obu „półkulach” przedmiotowych.

Kanon kultury
Po szóste – potrzebujemy szkoły, która będzie miała odwagę zaproponować określony kanon kultury. Słowo „kanon” oznacza pewien wspólny wzorzec, punkt odniesienia, do którego możemy się bez trudu odwołać we wspólnocie. Kanon kultury jest elementem dobra wspólnego: destyluje się w nim pewna wysoka miara, która pozostaje ciekawym wyzwaniem przez całe życie, a nie tylko w okresie szkolnym. Taki kanon nazywa się inaczej klasyką – a ta nazwa pochodzi od tego, że coś było obecne w „klasach”, czyli w szkole. Potrzebujemy więc szkoły, która nie wyprze się klasyki, ale odwrotnie: da każdemu posmakować w klasyce, aby uzyskał dostęp do kanonu naszego narodu i naszej cywilizacji. Ale czy ma to dotyczyć tylko literatury pięknej omawianej na języku polskim? Zwykle dyskusje o kanonie dotyczą Homera, Szekspira, Mickiewicza, Sienkiewicza i innych pisarzy. To nieporozumienie. W kanonie na różnych etapach edukacji powinni się znaleźć – w odpowiednich przedmiotach – także filozofowie, myśliciele polityczni. Każdy przedmiot – również matematyka, fizyka itp. – powinien móc pokazać przy okazji swych lekcji także trochę ze swej historii: klasyczne dzieła mistrzów. Zresztą także nauka języków obcych nie powinna bazować jedynie na tzw. sytuacjach z życia codziennego, lecz dać choć trochę smaku dzieł z danej kultury. Kontakt z wielkimi zawsze się opłaca w edukacji. Ukazuje się tu przy okazji szczególna rola historii jako przedmiotu niezbędnego dla zrozumienia wagi dziedzictwa.

Niech szkoła wychowuje
Wszystkie dotychczasowe punkty dotyczą głównie nauczania. Ale przecież jest też funkcja wychowawcza szkoły, którą należałoby de facto dopiero przywrócić, gdyż dzisiaj jest często fikcją. Zapisuję zatem – ale już tylko hasłowo – potrzeby związane z tą dziedziną: Po siódme – potrzebujemy szkoły, która chce nie tylko kształcić, ale i wychowywać, a więc umie postawić kwestię dobra i zła, zaproponuje to, co lepsze, itd. Po ósme – potrzebujemy szkoły, która chce być na co dzień dla młodych ludzi także obrazem poprawnych więzi społecznych, z należnymi proporcjami autorytetu i wolności, hierarchii i rozwoju, ze stabilnymi zespołami klasowymi. Po dziewiąte – potrzebujemy szkoły, która każdemu zaproponuje rozwój także umiejętności manualnych i łączenie kultury umysłowej z pracą fizyczną, łączącą piękno i pożytek. Po dziesiąte – potrzebujemy szkoły, która naprawdę szanuje to znaczenie chrześcijaństwa, które ono miało i ma w życiu Polski i Europy – więc daje temu wyraz, nie traktując religii jako intruza należącego jedynie do porządku „prywatnych przekonań”. Czy szkoła polska po obecnie zapowiadanej reformie będzie podobna do opisanej w tych punktach? To zależy od kierunku, w którym pójdzie myśl twórców reformy. Ale przecież nawet dziś, bez wielkiej reformy, można by uczynić wiele w tym sensie, np. w istniejących szkołach katolickich.
Tylko trzeba chcieć.

---

Obrońca prawdy i polskości

Piątek, 27 września 2013 (02:09) Światowej sławy naukowiec, wybitny filozof, profesor akademicki, wykładowca, erudyta, poliglota, działacz społeczny, demaskator kłamstw neomarksizmu i zagrożeń globalizmu. Tak o prof. Piotrze Jaroszyńskim mówią jego przyjaciele i współpracownicy.

Swoją niezwykłą pozycję zawdzięcza nie tylko wrodzonym umiejętnościom, ale również pracy i dynamicznej działalności na wielu polach – począwszy od zajęć uniwersyteckich, a skończywszy na aktywnej współpracy z Polonią amerykańską. Nie sposób przecenić także nieustannego wsparcia, jakiego udziela Radiu Maryja i dziełom wyrosłym wokół Radia, czyli Telewizji Trwam i Wyższej Szkole Kultury Społecznej i Medialnej. Profesor Piotr Jaroszyński, krzewiąc na każdym kroku swojej szerokiej działalności polską kulturę w duchu miłości do Kościoła i Ojczyzny, ukazuje prawdę i obnaża fałsz niebezpiecznych prądów kontrkulturowych, podejmując równolegle systematyczną pracę nad odrodzeniem narodowym poprzez odbudowę elit.

Światowa ranga
Nie ulega wątpliwości, że prof. Piotr Jaroszyński jest światowej klasy naukowcem. Świadczy o tym przede wszystkim jego niezwykła działalność na niwie międzynarodowej i obecność na ważnych kongresach światowych, w których bierze czynny udział. Na szczególną uwagę zasługuje jego wszechstronna praca naukowa przenikająca wszystkie dziedziny kultury, podejmująca jednak przede wszystkim problem nauki jako takiej. To jej poświęcił kluczową monografię, czyli „Nauka w kulturze” – mówi prof. KUL dr hab. Henryk Kiereś, kierownik Katedry Filozofii Sztuki KUL. Na wyjątkowy wpływ i niezwykłą rangę tej wybitnej pozycji zwraca również uwagę prof. Peter Redpath, prezes Międzynarodowego Stowarzyszenia Etienne’a Gilsona w USA. – Wśród studentów filozofii w Stanach Zjednoczonych Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II jest znany głównie ze względu na Lubelską Szkołę Filozoficzną. Wewnątrz tej szkoły za najwybitniejszych uczniów uważani są Ojciec Święty Jan Paweł II, o. prof. Mieczysław A. Krąpiec OP, ks. prof. Andrzej Maryniarczyk i oczywiście prof. Piotr Jaroszyński. Wykłady prof. Jaroszyńskiego są na światowym poziomie. Ma niezwykłą pozycję wśród wiodących żyjących wykładowców tomizmu. Jego książka „Nauka w kulturze”, jak również pozostałe prace uważane są za jedne z najlepszych prac tomistycznych od czasów Jacques’a Maritaina i Etienne’a Gilsona – wskazuje w rozmowie z „Naszym Dziennikiem” prof. Redpath. Profesor Piotr Jaroszyński cieszy się ogromnym autorytetem, również jeśli chodzi o dorobek dydaktyczny. – Jego seminaria magisterskie i zwłaszcza doktoranckie od lat cieszą się na Katedrze Filozofii Kultury na Wydziale Filozoficznym KUL, którą kieruje, niezwykłą popularnością i liczebnością. Oprócz tego to niezwykły poliglota, erudyta, chętny do współpracy przy różnych projektach, a poza wszystkim niezastąpiony kompan – zaznacza prof. Kiereś. Profesor Piotr Jaroszyński współtworzy Powszechną Encyklopedię Filozofii – jest redaktorem naukowym działu filozofii kultury.

Znawca mediów
Na osobną uwagę zasługuje szeroka działalność społeczna prof. Jaroszyńskiego. Jego cotygodniowe felietony w ramach audycji „Myśląc Ojczyzna”, w których pochyla się nad sprawami polskimi, gromadzą rzesze słuchaczy Radia Maryja i telewidzów Telewizji Trwam. – Bez wątpienia należą one do perły polskiej felietonistyki pisanej w duchu klasycznym, personalistycznym, pozbawionej zbędnych popisów retorycznych, skoncentrowanej na realnych sprawach i związanej głęboko z tradycją polską – podkreśla prof. Henryk Kiereś. W tym miejscu nie sposób nie powiedzieć o szerokim wsparciu i obronie Radia Maryja, Telewizji Trwam, w której prof. Jaroszyński niejednokrotnie komentuje palące problemy współczesności. Zwłaszcza teraz, gdy nasila się atak na o. dr. Tadeusza Rydzyka i media, które stworzył, a które stanowią enklawę wolności słowa. Jako wykładowca w Wyższej Szkole Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu prof. Jaroszyński odgrywa ogromną rolę w kształtowaniu nowych elit, formacji intelektualnej, duchowej i moralnej młodych ludzi, którzy będą budować przyszłość Polski. Ponad dwa lata temu współorganizował konferencję „Wielcy Polacy w kulturze” w WSKSiM w Instytucie Kulturoznawstwa, która była skierowana do uczniów toruńskich szkół. Wśród prelegentów znaleźli się najwybitniejsi naukowcy. To pokazuje, jak ogromną wagę przywiązuje prof. Jaroszyński do rozwoju polskiej młodzieży i jej klasycznego wychowania.

Odbudowa elit
Jako przewodniczący Stowarzyszenia Rodzina Polska, którego misją jest szeroka działalność na rzecz krzewienia polskiej tradycji, zachęcił do tworzenia szkół nawiązujących do sprawdzonych wzorów. Inicjatywę tę podjęło kilka środowisk stowarzyszenia, między innymi grupa działaczy z Ostrołęki. – Razem z przyjaciółmi powołaliśmy gimnazjum o profilu klasycznym, którego misja nawiązuje do przedwojennej tradycji polskiej szkoły. Program wychowawczy szkoły oparty jest o nauczanie Kościoła katolickiego oraz umiłowanie Ojczyzny, natomiast w programie dydaktycznym, poza podstawą programową, realizujemy takie przedmioty jak język łaciński, poszerzona historia, w późniejszym etapie doszła retoryka oraz filozofia i kaligrafia – mówi Henryk Gut, dyrektor Gimnazjum i Liceum Klasycznego im. Papieża Jana Pawła II w Ostrołęce. W 2008 roku powołane zostało Liceum Klasyczne, w którym szczególną uwagę zwraca się na kształcenie humanistyczne. – Można powiedzieć, że idea powiodła się i pomimo różnych trudności, szczególnie finansowych (niestety, Naród Polski doświadcza coraz większej biedy), realizujemy nasz program zarówno na poziomie gimnazjum, jak i liceum. Szkoła od początku była nowatorska, zależało nam, aby prowadzić w niej zajęcia z retoryki, języka łacińskiego czy kaligrafii. Bardzo ważne miejsce w życiu szkoły zajmuje teatr. Rola pana prof. Piotra Jaroszyńskiego od początku powołania gimnazjum i liceum była i jest nieoceniona. Od początku istnienia obu szkół zawsze towarzyszy nam wielka życzliwość oraz merytoryczna pomoc ze strony profesora – zaznacza Henryk Gut. Program dydaktyczny i wychowawczy szkoły, oparty na kulturze greckiej, jest w znacznej części dziełem prof. Piotra Jaroszyńskiego i wpisuje się w proces odbudowywania i kształtowania młodego pokolenia Polaków w duchu cywilizacji łacińskiej, która wnosi do społeczności prawdę, dobro i piękno. – Rad jestem, że możemy uczyć się od tak wybitnego myśliciela, ucznia ojca prof. Mieczysława Alberta Krąpca. Jestem przekonany, że prof. Piotr Jaroszyński, którego śmiało mogę nazwać przyjacielem naszych szkół, jako wielki autorytet i autor tak wielu wspaniałych książek, którego twórczość zachwyca i inspiruje wielu ludzi, zrobił niezwykle ważny krok ku formowaniu młodej elity naszego Narodu. Profesor Jaroszyński od początku istnienia naszych szkół wyrażał słuszną opinię, że młodzież przeniknięta programem klasycznym rozumie rzeczywistość, zdobywa nieprzeciętną bazę pod dalszy rozwój intelektualny, duchowy i patriotyczny – konstatuje dyrektor ostrołęckiej placówki. 17 października odbędzie się w Ostrołęce przy współpracy z Katedrą Filozofii KUL i prezydentem miasta Ostrołęki konferencja na temat wpływu kultury klasycznej na młodych ludzi.

Dla Polonii
Profesor Piotr Jaroszyński aktywnie włącza się również w działalność na skalę międzynarodową. Mowa tu zarówno o jego licznych publikacjach naukowych w międzynarodowych czasopismach, udziale w sympozjach i konferencjach z udziałem światowej klasy naukowców i ekspertów, ale również o współpracy z Polonią amerykańską. Dla emigracji polskiej w Chicago organizowane są wykłady profesora, które cieszą się ogromną popularnością i zawsze gromadzą liczne grono słuchaczy spragnionych pięknego słowa. – Profesor Piotr Jaroszyński, z wykształcenia filozof, nie oderwał się od rzeczywistości. Postanowił ją tropić. W czasie swoich bezcennych wykładów dzieli się wiedzą historyczną, interpretuje otaczającą rzeczywistość, pomaga zrozumieć, zwłaszcza pogubionym, zagrożenia dla dzisiejszego świata, nie tylko Polski. Profesor jak pielgrzym jeździ po całym świecie z misją głoszenia najważniejszych wartości, które należy chronić, gdyż są niszczone przez kłamliwy przekaz medialny i co należy szczególnie podkreślić, zafałszowania historii – uważa Krystyna Skoczylas z Radia Chicago. Jak zaznacza, prof. Jaroszyński bije na alarm i przestrzega, aby bronić polskości, gdziekolwiek się jest, nie zachwycać się modnym określeniem „europejskość”. – Profesor, mówiąc o kulturze polskiej, często przywołuje dwory polskie, bo tam bije jej źródło – zauważa nasza rozmówczyni. W jej przekonaniu, zaraża on swoim entuzjazmem do walki z zagrożeniami, jakie niesie polityka globalna, do bycia wiernym wartościom chrześcijańskim, czyni nas odpowiedzialnymi za następne pokolenia Polaków za granicą i pielęgnację polskiej tradycji. – Wiedza profesora wypełnia przestrzeń medialną, obnaża kłamstwo, którym jesteśmy karmieni, czyni nas ważnymi jako Polonia amerykańska – w przeciwieństwie do rządu polskiego, który z nas drwi i pozostawił samych sobie. Dzięki prof. Jaroszyńskiemu staramy się nie ulec leniwemu poddawaniu się temu, co się dzieje wokół nas – podsumowuje Krystyna Skoczylas.

Paulina Gajkowska
Artykuł opublikowany na stronie: http://www.naszdziennik.pl/mysl/55174,obronca-prawdy-i-polskosci.html